“คุณเก้าคะ... พิ้งค์กลัวค่ะ”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะขับรถอย่างไรเธอจะไม่พูดสักคำ แต่เพราะตอนนี้เธอไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกแล้ว มือบางวางทาบทับลงบนท้องน้อย ค่อยอุ่นใจเมื่อเขาชะลอความเร็วลง
“เธอไม่ขัดใจฉันสักเรื่องจะได้ไหม” เขาถามกลับน้ำเสียงเครียด แต่เธอกลับเครียดกว่า
“พิ้งค์ไม่อยากเป็นตัวถ่วงของคุณ อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ”
เธอรู้ดีว่าเขารักงานรักบริษัทมาก อะไรที่มันจะทำให้เขาก้าวหน้าบริษัทแข่งแกร่งเขายอมทุกอย่าง เธอทำงานกับเขามาเกือบสองปีมีหรือจะไม่รู้
“ลงไป” เขาจอดรถที่หน้าคอนโด แล้วลดกระจกไปกำชับประไพที่เดินลงมารับตามคำสั่ง
“ฝากด้วยนะครับป้า ถ้าคุณพิ้งค์หายไปป้าต้องรับผิดชอบ” ประไพชะงักไปเล็กน้อย แต่เมื่อได้เห็นรอยยิ้มอย่างรู้กัน แม่บ้านวัยกลางคนก็เล่นใหญ่
“ได้ค่ะ คุณเก้า”
เขาขับรถออกไปทันทีที่พชิราหยิบสัมภาระลงจากรถ เธอพนมมือไหว้แม่บ้าน จำต้องไปที่ห้องของเขาตามคำสั่ง เพราะเกรงว่าประไพจะเ
