“จะให้เปลี่ยนโซฟาด้วยไหมคะ” เขามองไปยังผู้สูงวัย แต่ดวงตาของแม่บ้านกลับไม่ได้มีแววเยาะหยันแต่อย่างใด
“ครับ” เขาหยิบเงินมาวางเพิ่มอีกก้อนหนึ่ง
“ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ” แล้วเขาก็เดินหายเข้าไปในห้องนอน ประไพมองตามอย่างเป็นห่วง ผ้าก๊อซทีพันมือเอาไว้มีเลือดซึมออกมา ครั้นจะขอดูก็กลัวจะถูกตวาดให้
“ค่ะ คุณท่าน” ประไพจำต้องลบเรื่องทุกอย่างออกไปจากความคิด เมื่อมีสายเรียกเข้าดังขึ้น นางบอกอาการของกฤษกรให้ชรัตฟังทุกเรื่อง
“ฝากดูแลมันหน่อย เดี๋ยวก็หาย”
ชรัตวางสายแล้วพ่นลมหายใจ ทำเอาลูกน้องคนสนิทที่ยืนข้างๆ ถึงกับเหล่มอง เขารู้ว่าคนเป็นพ่อแค่ปลอบใจตัวเอง
“ช่วยให้ข่าวกับนักข่าวเรื่องหนูพิมพ์กับตาเก้าด้วย”
เขารู้จักลูกชายตัวเองดี กฤษกรไม่เคยเป็นแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน ไม่แม้แต่กับคนรักเก่าที่เขาเป็นคนกีดกันคนทั้งสองให้ห่างไกลกันคนละซีกโลก ผู้หญิงคนนั้นต้องขอบคุณเขาด้วยซ้ำ ที่ทำให้เธอมีชีวิตที่ดี
