คนเป็นนายเอี้ยวตัวไปทางลูกน้องที่เอาแต่ก้มหน้านิ่งยืนอยู่เป็นนาน ใช้ให้มานั่งก็ดื้อเหลือทน นิสัยเหมือนเขาไม่มีผิด กฤษกรมองตามสายตาของบิดาไป น้อยคนนักที่จะได้รับสายตาห่วงใยจากพ่อของเขา เห็นจะมีก็แต่จรัลคนเดียวจนบางครั้งเขาก็นึกน้อยใจ กฤษกรวางเสื้อสูทพาดบนพนักหน้าเก้าอี้ คลายเนคไทออก ปลดกระดุมแขนเสื้อพับขึ้นแค่ศอก
“ไม่มีงานทำหรือยังไง ถึงไปเฝ้าผู้หญิงได้เกือบทั้งวัน” คนถูกรู้ทันสูดลมหายใจเข้าปอด
“อย่าแตะต้องตัวเธอ... ผมขอร้อง”
“ฉันก็เพิ่งรู้ว่าคนอย่างแกให้ความสำคัญกับผู้หญิงเป็นด้วย” เขามองคนเป็นพ่ออย่างเอาเรื่อง
“ผมยอมทุกอย่าง แต่อย่าแตะต้องเธอ!” น้ำเสียงเครียดแววตาแดงก่ำไม่เกรงกลัวคนตรงหน้าสักนิด
“แกเห็นฉันเป็นอะไร”
“เพราะผมรู้จักคุณพ่อดี” ชรัตหัวเราะในลำคอ
“คนที่รู้จักฉันดีคงมีแต่จรัลคนเดียว” บางครั้งเขาก็อดน้อยใจบุตรชายตัวเองไม่ได้
“มาหาผมเอาเรื่องของเธอมาขู่ คุณพ่อต้องการอะไรอี
