EP. 07
1049 คำ
“คุณเก้าเรียกหาพิ้งค์เหรอคะ”
พชิราเปิดประตูเข้ามาถาม เธอคงมาช้าไป เพราะตอนนี้กฤษกรไม่ได้อยู่ตามลำพัง แต่มีดาหวันนางแบบสาวสวยที่เป็นพรีเซ็นเตอร์ให้บริษัทนั่งอยู่บนตักของเขาด้วย
“มาพอดีเลย ฉันขอกาแฟแก้วหนึ่งสิ” หญิงสาวออกคำสั่ง
“คุณเก้ามีอะไรจะใช้พิ้งค์เหรอคะ”
“เอ๊ะ! นี่ฉันสั่งกาแฟเธออยู่ไม่ได้ยินเหรอ เลขาของเก้าเริ่มจะเอาใหญ่แล้วนะคะ” ดาหวันหันไปฟ้องชายหนุ่ม
“ไปเอากาแฟมาให้คุณดาหวันเถอะนะ”
เขาตัดบทอย่างรำคาญ พชิราตอบรับเสียงเบา เธอหมุนตัวเดินออกไป สายตาคมกริบมองตาม แต่ก็แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น ดาหวันดึงใบหน้าของเขาให้หันมาสนใจเธอแทน
“คุณเก้าขา... ดาอยากชวนคุณไปดินเนอร์คืนนี้”
“ช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่างเลย”
“ดาคิดไว้แล้วว่าคุณต้องตอบแบบนี้ แต่ดาไปคุยกับคุณพ่อของคุณมาแล้วนะคะ ท่านบอกว่าคุณว่าง”
ดาหวัน... บุตรสาวนักการเมืองชื่อดัง อีกทั้งยังเป็นนางแบบชั้นแนวหน้าในตอนนี้ ไม่มีใครไม่รู้จักเธอ แต่เธอคงไม่รู้จักเขาดีพอ
“คือผมมีนัดกับคุณน้ำแล้วน่ะครับ”
“น้ำไหนคะ ใช่น้ำนางแบบรุ่นเก่าหรือเปล่าคะ”
ดาหวันยักไหล่เบ้ปาก เมื่อนึกถึงใบหน้าเรียบๆ ยิ้มไม่เป็นของนางแบบรุ่นพี่ ที่ไม่ถูกกับเธอเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นสนิทสนมกับกฤษกร เธอยิ่งไม่ชอบขี้หน้าเป็นเท่าตัว
“ครับ ต้องขอโทษคุณดาจริงๆ”
“ดาไม่ยอมนะคะ”
ดาหวันงอแง กฤษกรพยายามข่มใจ น้ำที่ถูกอีกคนกำลังพาดพิงคือเพื่อนสนิทที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่มหาวิทยาลัย แต่เขาไม่จำเป็นต้องอธิบายผู้หญิงน่าเบื่ออย่างดาหวัน แม้ว่าเรื่องบนเตียงเธอจะเผ็ดร้อนถึงใจ แต่เขาก็เพิ่งรู้ตัวเองว่าจริงๆ แล้วผู้หญิงจืดชืดไม่ประสีประสา มันดูตื่นเต้นเร้าใจกว่าเป็นไหนๆ
“ผมรับปากคุณน้ำไปแล้ว ผมค่อนข้างซีเรียสเรื่องนี้” ดาหวันหน้างอง้ำ แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้สนใจ เธอก็เลยต้องรีบปรับสีหน้า อย่างไรเสียเธอต้องมัดใจกฤษกรให้ได้
“คุยเรื่องงานเหรอคะ” เธอยังคงถามต่อ กฤษกรละใบหน้าจากเอกสารในมือเพื่อมาตอบหญิงสาว
“ครับ”
“แต่พี่น้ำเขาอยู่ในช่วงขาลงนี่คะ ยังจะมีงานอีกเหรอ” หญิงสาวยิ้มหยัน ก็เพราะงานของธารธาราเธอเป็นคนแย่งมาทั้งหมด แล้วอย่างนี้จะมีงานได้อย่างไรกัน
“กาแฟมาแล้วค่ะ” น้ำเสียงเรียบแต่ใบหน้าเรียบยิ่งกว่า พชิราวางแก้วกาแฟลงไว้ที่โต๊ะด้านหน้า
“หยิบมาให้ฉัน”
เธอออกคำสั่ง พชิรามองกฤษกรที่ยังคงนั่งนิ่งเฉย เธอทำตามคำสั่ง ยื่นถ้วยกาแฟไปให้ดาหวันที่ยังไม่ยอมลงจากตักของเขา
“กาแฟอะไร ไม่เห็นจะอร่อยเลย” อีกคนรับไปจิบๆ
“กาแฟสำเร็จรูปค่ะ”
“กล้าดียังไงต่อปากต่อคำกับฉัน!” ดาหวันตวาดแหวทำเอาเลขาสาวถึงกับอ่อนใจ
“เอาของเธอคืนไปเลยนะ”
และที่น่าเจ็บใจไปกว่านั้นคือกาแฟที่ผู้ลากมากดีเขาคืนมาให้ มันกระเด็นกระดอนใสเสื้อผ้าเธออย่างตั้งใจ เพราะเธอเห็นรอยยิ้มหยันที่มุมปาก
“ว้ายตายแล้ว!” ดาหวันรีบลงจากตักเขา เพื่อเข้ามาดูเลขาของกฤษกรอย่างชิดใกล้ด้วยความห่วงใย
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ฉันขอโทษนะ ทำไมเธอไม่ระวังเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
หญิงสาวรับถ้วยกาแฟ และได้เห็นว่าแท้ที่จริงแล้วเธอไม่ได้คิดไปเองว่าโดนกลั่นแกล้ง รอยยิ้มเยาะเย้ยของดาหวันส่งมายังเธออย่างไม่ปิดบัง
“ขอตัวนะคะ”
“คุณพิ้งค์ คุณมีเสื้อผ้าสำรองหรือเปล่า เดี๋ยวบ่ายสองเราต้องออกไปพบลูกค้าด้วยกัน และหกโมงผมต้องไปดินเนอร์กับคุณน้ำ”
“มีค่ะ”
“ดี งั้น...” เขามองนาฬิกา
“... คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วลงไปรอผมที่ด้านล่าง สิบห้านาทีทันไหม” หญิงสาวพยักหน้า ทุกคำพูดเกิดขึ้นภายในเวลาสั้นๆ ทำเอาดาหวันแทบเต้น เธอไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลย
“คุณเก้าคะ”
“ผมต้องขอตัวก่อนนะครับคุณดา ผมมีนัดสำคัญจริงๆ”
แล้วเขาก็แกะมือบางที่ยังคงเกาะแกะที่แขนออกอย่างสุภาพ กฤษกรไม่ชอบผู้หญิงอย่างดาหวัน แต่เพราะเธอคือคนสำคัญของบริษัท และพ่อของเขาก็สนิทกับพ่อของเธอด้วย เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะทำอะไรก็เหมือนจะต้องเบากว่าผู้หญิงคนอื่นหลายเท่า ชายหนุ่มมองตามเลขาสาวที่เดินไปถึงประตู เขาลอบถอนหายใจ แต่ก็ไม่ลืมเรื่องที่รับปากกับนางพรประภาไว้ เรื่องนี้จรัลจะจัดการให้ เขารู้ว่าคนของบิดารอบคอบยิ่งกว่าใคร
“ในตารางวันนี้คุณเก้าไม่ได้มีนัดกับใครต่อแล้วนี่คะ” เขาไม่ได้สนใจคำพูดของหญิงสาวยังคงง่วนอยู่กับการเขียนอะไรบางอย่าง
“คุณเก้าจะให้คนขับรถไปที่ไหนคะ” เธอถามต่อเมื่อเขาไม่ตอบประโยคแรก
“ไปที่ไหนก็ได้” ใบหน้าสวยขมวดคิ้วขึ้นสูง
“ร้านอาหารข้างหน้าก็ได้”
เขาชี้ส่งๆ เธอจึงบอกให้คนขับไปจอดรถ ก่อนที่เธอและเขาลงจากรถไปยังร้านอาหาร เมื่อทั้งคู่นั่งลง บริกรก็นำเมนูมาบริการ
“ยังไม่รับก่อนนะคะ”
“รับเลยครับ” เขาโพล่งขึ้น แล้วตวัดตามองเธอ
“คุณเป็นเลขาแบบไหน ถึงไม่รู้เลยว่าวันนี้เจ้านายของคุณยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง”
เขาตำหนิ ทำให้เธอนึกขึ้นได้ว่าเธอก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน และไม่ได้รู้สึกหิวสักนิด ทั้งที่เมื่อคืนสูญเสียพลังงานไปมากเอาการ จู่ๆ เมื่อนึกถึงภาพอันร้อนแรงเมื่อคืน ใบหน้าของคนป่วยก็เรื่อสีขมพูอย่างเห็นได้ชัด
- ผู้เขียน
