“เดี๋ยวสามีของคุณมาแล้วผมจะลุก” พชิราเบือนหน้ามองไปทางอื่น คนสมัยนี้ไร้มารยาทเสียจริง อุตส่าห์ปฏิเสธแบบผู้ดีไปแล้วแต่ก็ไม่ฟัง
“สามีของฉันคงไม่ชอบใจแน่ค่ะ ถ้ารู้ว่าคุณมายุ่มย่ามกับฉัน” เธอยังคงเจือยิ้มในคำพูดนั้น ทว่าคนตีหน้ามึนไม่ได้สะทกสะท้าน กลับวางมือลงมาบนปั้นท้ายของเธออย่างถือวิสาสะ
“นี่คุณ!” หญิงสาวปัดมือของเขาพร้อมกับลุกจากเก้าอี้
“สามีของคุณมีจริงหรือเปล่า ถ้ามีจริงๆ คงไม่ปล่อยให้คุณมานั่งรอร่วมชั่วโมง หรือว่าสามีของคุณก็คือสามีของคนอื่นด้วย แบบเมียเผลอแล้วเจอกันเลยต้องนั่งรอนานเป็นพิเศษ”
พชิรามองผู้ชายตรงหน้าอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ถ้าเธอแข็งแรงกว่านี้สักหน่อยคงได้ต่อยปากไปสักหมัด แต่ทำได้แค่คิดเพราะขืนทำไปมีหวังเธอคงอ่วม ผู้ชายสมัยนี้ไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษสักเท่าไหร่ ข่าวก็มีให้เห็นกันอยู่
“ขอโทษนะครับ... ผมเป็นสามีของเธอ ทีนี้คุณจะลุกได้หรือยัง” คนที่ยืนอยู่เยื้องกับเธอพูดข
