“ลืมไปว่าคุณรวยมาก แค่สองล้านขนหน้าแข้งคุณคงไม่ร่วงหรอก”
หญิงสาวยกมือขึ้นกุมขมับ น้ำเสียงสั่นเหมือนคนกำลังจะร้องไห้จนเขาชะโงกหน้ามอง มือบางกำลังขยี้ตาพอดี แก้มนวลมีหยาดน้ำใสๆ เกาะอยู่
“พิ้งค์จะเอาเงินมาคืนคุณ พิ้งค์จะได้เอาศักดิ์ศรีของพิ้งค์คืน”
“แต่ฉันไม่สามารถคืนพรหมจรรย์ให้เธอได้หรอกนะ ขาดแล้วก็ขาดเลย”
“พิ้งค์ไม่ได้บอกว่าจะเอาคืนสักหน่อย มันไม่มีความสำคัญกับพิ้งค์สักนิด”
ปากเธอบอกไม่สำคัญ แต่เสียงสะอึกสะอื้นทำให้เขารู้ว่าเธอเจ็บปวด กฤษกรหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กและอ่างแก้วไปวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะขึ้นมาบนเตียง
“ใจกว้างดีนี่... ฉันชอบ”
“คุณไม่ชอบพิ้งค์หรอก ผู้หญิงของคุณมีเยอะแยะไป” หญิงสาวท้วงทั้งที่สติสัมปชัญญะเหลือน้อยเต็มที
“อยากเป็นผู้หญิงของฉันเหรอ” เขาถามลองเชิง เพราะคนเมามักจะไม่โกหก
“ใครอยากเป็นผู้หญิงของคุณกัน... ผู้ชายไม่มีหัวใจ”
“หัวใจ? จะเอาไปทำไมกัน ฉันมีหัวอื่นที่สนุ
