@เวลาต่อมา
เสียงฝีเท้าดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันของโถงโรงพยาบาลที่อบอวลไปด้วยกลิ่นยาฆ่าเชื้อ นุ่นเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย สีหน้าของเธอเคร่งเครียด ดวงตาฉายแววกังวลเจือปนความไม่พอใจ มือทั้งสองกอดอกแน่นขณะเอ่ยประโยคที่ฟังดูราวกับคำตัดสินโทษ
"กูว่าพวกมึงถึงคราวซวยแล้วแหละ ไอ้คราม ไอ้คามิน
คำพูดของนุ่นราวกับฟ้าผ่าลงกลางใจ ผมกับไอ้คามินสบตากันโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยคำใด สายตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความกังวลและรู้สึกถึงบางอย่างที่หนักอึ้งกำลังจะกระแทกเข้าใส่ ผมกลืนน้ำลายลงคอ ฝืนใจถามกลับออกไป เสียงของผมสั่นนิด ๆ จากความกดดันที่พยายามซ่อนเอาไว้
"ตกลงเบลล์เป็นอะไรวะนุ่น
นุ่นเบือนหน้าหลบเล็กน้อย สีหน้าเธอลำบากใจ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเบาลง
"เบลล์มัน...
ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ เสียงของใครบางคนก็ดังแทรกเข้ามาอย่างเด็ดขาด โรมเดินเร็วเข้ามาในจังหวะที่เหมาะเจาะ สีหน้าจริงจัง มือขวากำเอกสารแน่น
"ครามได้เรื่
