อารอนกดจูบลงกลุ่มผมหอมของปรียาภัทรอย่างจงใจ ใบหน้าคมคายยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่ปิดบัง การมีเธออยู่ในอ้อมแขนของตัวเองแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“บอกผมมาซิที่คุณจะไปทำงาน งานที่ว่านั่นคืออะไร”
“ก็…” สมองของเธอคล้ายกับถูกปิดกั้นไปชั่วขณะ เธอลืมไปได้ยังไงว่างานของเธอคือการสัมภาษณ์เขา ซึ่งตอนนี้งานที่ว่าเพิ่งจะคืบหน้าไปไม่ถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำ
“หืม…”
“ก็สัมภาษณ์คุณไงคะ” ปรียาภัทรตอบอ้อมแอ้ม กระดากอายอยู่ไม่น้อย ที่ดูเหมือนงานของเธอยังไม่คืบหน้าอย่างที่ควรจะเป็น
“นั่นน่ะสินะ งานของคุณก็คือผม เพราะฉะนั้นคุณก็ต้องอยู่ใกล้ๆ ผม จริงไหม”
“ก็…ก็ใช่ค่ะ แต่ว่า…”
“ว่าอะไรครับ”
“เอาไว้ให้ฉันสัมภาษณ์คุณที่เพนต์เฮาส์ของเราไม่ได้เหรอคะ” เสียงหวานว่าอย่างเผลอตัว คำว่าของเราทำให้คนฟังรู้สึกดีอยู่ไม่น้อย
‘เพนต์เฮาส์ของเราอย่างนั้นเหรอ รู้สึกดีชะมัด’ อารอนคิดในใจ
“เอางั้นก็ได้ แต่หนึ่งค
