“ฉันก็รู้สึกผิด แทนเจ้าคุณพ่อของฉันเหมือนกัน งั้นถือซะว่า ที่ฉันมาช่วยบุญเลิศก็เป็นการไถ่โทษให้เจ้าคุณพ่อก็แล้วกันนะ”
“มิได้หรอกขอรับ กรรมใดใครก่อ มันผู้นั้น ต้องชดใช้ด้วยตัวมันเอง”
พอพูดถึงคุณหลวง บุญเลิศก็มีอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นมาอีกครั้ง เขาคิดเอาไว้ว่า ยังไงจะต้องแก้แค้นคุณหลวงพันเดชให้ได้ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
“ฉันขอเถอะบุญเลิศ อย่าจองเวรเจ้าคุณพ่อเลยนะ”
บุญเลิศนิ่งไป ไม่ตอบเธอต่อ เพราะยังไงเขาก็ไม่ยอมจบความแค้นครั้งนี้ง่าย ๆ แน่
ชายหนุ่มนั่งกินข้าวต่อ ไม่สนใจสีหน้ากังวลของคุณหนูคนงามอีก ปล่อยให้เธอนั่งหน้าตึงดูเขากินเสียจนเพลิน
“อืม...บุญเลิศ...ไหน...ช่วยอธิบายให้ฉันฟังหน่อยซิว่า ที่ทับทิมร้องอย่างนั้น มันหมายความว่ายังไง”
พิมพิไรพยายามจะเปลี่ยนเรื่อง เพื่อให้บุญเลิศเย็นลง แต่เธอคิดผิดอย่างมหันต์ที่ถามอย่างนั้น
การที่ทับทิมร้องครวญครางในห้องคุณหลวง มันหมายถึง เธอกำลังซาบซ่านอยู่กับ
