หมดไปกับการท่องราตรี ดื่มกินและเฮฮาปาร์ตี้กับเพื่อนฝูง หลับนอนกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า โดยไม่สนใจว่าความต้องการและเป้าหมายที่แท้จริงในชีวิตของตัวเองนั้นคืออะไร กระทั่งได้เจอกับพระเอกซึ่งเป็นเพียงกรรมกรใช้แรงงาน…ผู้ชายจนๆ คนที่ทำให้เธอเข้าใจในความแตกต่างระหว่าง ‘ความรัก’ กับ ‘ความใคร่’
“ก็ได้ค่ะ…แต่ดึกมากไม่ได้นะคะ”
วันนี้วันศุกร์ก็จริง แต่พรุ่งนี้เธอต้องเข้างานกะบ่าย
“สัญญาครับ”
เขาตอบเสียงอ่อนเสียงหวาน
ชั่วโมงต่อมา
ที่ผับเล็กๆ ซึ่งตั้งอยู่บริเวณชั้นใต้ดินของโรงแรมหรูแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมืองหลวง
“ถึงแล้วครับ…”
การันย์แสดงความเป็นสุภาพบุรุษด้วยการอ้อมมาเปิดประตูรถให้หญิงสาว แอลลี่พาร่างรัดรึงก้าวลงมาจากรถ การันย์ฉวยโอกาสจูงมือเธอเข้าไปในผับ
บนเวทีเล็กๆ ที่อยู่ลึกเข้าไปด้านในสุดของห้องสี่เหลี่ยมกว้างขวาง แลเห็นนักร้องหญิงผู้มีใบหน้าสะสวย ดูละม้ายคล้ายคนไท
