ฝานถินารู้สึกจุกแน่นอยู่ในอกจนพูดอะไรไม่ออก ถ้อยคำปรามาสดูแคลนแสนเจ็บปวดจากชายที่เธอรัก ทำให้ก้อนความเศร้าเคลื่อนขึ้นมาจ่อจุกอยู่ในลำคอ
“เอาอย่างนี้…ฉันเข้าใจว่าชีวิตเธอคงกำลังประสบปัญหา ตอนนี้เธอคงไม่มีงานทำล่ะสิ สิ่งที่ฉันพอจะช่วยได้ก็มีเท่านี้แหละ”
เขาล้วงเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกง ฝานถินาเดาได้ว่าธนบัตรปึกหนึ่งที่พีระพงษ์ยื่นมาให้นั้นต้องไม่น้อยกว่าหนึ่งหมื่นอย่างแน่นอน
“รับไปสิ…”
เขาว่าเมื่อเห็นเธอนิ่งเหมือนถูกสะกด และอีกคำพูดที่ตามมา ก็ทำให้ฝานถินารู้สึกราวกับว่าฟ้าผ่าลงกลางดวงใจของเธอ
“เอาไปทำแท้งซะ…เธอยังสาวยังสวย ชีวิตยังไปได้อีกไกล อย่าให้ทุกอย่างต้องสะดุดลงเพราะเด็กในท้องที่หาพ่อไม่ได้คนนี้ เชื่อฉัน…ไปจัดการให้เรียบร้อย จะลูกใครก็ช่างเถอะ คิดเสียว่าเด็กบุญน้อย…แต่ชีวิตเธอยังต้องดำเนินต่อไป”
ความหมายในคำพูดของพีระพงษ์เท่ากับเป็นการปฏิเสธชัดๆ ว่าเขาไม่มีวันยอม
