อลันอุ้มฉันเข้ามาในบ้านโดยมีลลิลเป็นคนนำทาง เธอจัดเตรียมกล่องปฐมพยาบาลเอาไว้ให้แล้วก็รีบเดินออกไปราวกับไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอ
“แค่นี้ฉันทำเองได้” แผลที่โดนเศษแก้วมันไม่ได้ทิ่มที่เท้าลึกมาก จริงๆ ไม่ต้องทำแผลก็ได้
“นั่งเฉยๆ” อลันออกคำสั่ง
“นายมีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่งฉัน” ฉันจ้องเขม็งแต่อลันกลับทำหน้าทะเล้นแทนที่จะสลดแบบทุกๆ ครั้งที่ฉันใช้คำพูดแบบนี้
“มีสิทธิ์” เขาพูดพร้อมกับเปิดกล่องปฐมพยาบาล
“ไม่มีสิทธิ์”
“ปากแข็ง”
บทสนทนาจบลงเพราะฉันไม่เถียงอะไรต่อ อลันเริ่มทำแผลโดยการใช้แอลกอฮอล์ล้างซึ่งมันแสบจนฉันต้องร้องอุทานออกมา
“อ๊า ซี๊ด”
พอได้ยินเสียงอลันก็เงยหน้าขึ้นมามองแล้วถาม “อ่อย ?”
“จะบ้าหรอ!”
“เงียบๆ ถ้าไม่อยากเสียตัวตรงนี้”
“หยุดคิดเรื่องแบบนั้นกับฉันสักที สถานะของนายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น”
“พนันกันไหม ?”
“พนันอะไรของนาย”
“ถ้าทำแบบนั้นได้จะยอม…..” อลันขยับใบหน้ามาใกล้ๆ
