อลันเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้ฉัน ก่อนที่เขาจะพูด “หยุดร้องไห้”
“อึก~ มันหยุดไม่ได้”
“หยุดร้องแล้วมาช่วยกันคิดแก้ปัญหา”
“แก้ปัญหายังไง อึก~”
“บอกให้หยุดร้องก่อน”
ฉันเม้มปากแน่นพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมาอีก ส่วนอลันก็เอากระเป๋าไปเก็บในห้องให้ ฉันจึงเดินมานั่งรอเขาที่โซฟา
ไม่นานนักอลันก็เดินออกมาจากห้อง เขานั่งลงข้างๆ ฉันมองเห็นนาฬิกาที่ซื้อให้เป็นของขวัญถูกถอดวางไว้จึงหยิบขึ้นมาใส่ข้อมือให้เขาเหมือนเดิม
“ห้ามถอดนะ”
“คิดอยู่ว่าจะเอาไปขายแล้วเอาเงินมาใช้”
“นายไม่ทำแบบนั้นหรอก” ฉันมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าอลันไม่มีทางเอานาฬิกาเรือนนี้ที่ฉันให้ไปขายแน่ๆ
“ไม่คิดจะหมั้นกับมันจริงๆ หรือแค่พูดให้สบายใจ” อลันพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล เขากลัวว่าฉันจะหมั้นกับบาสจริงๆ งั้นหรอ
“ทำไมถามแบบนั้น ฉันเป็นแฟนนายนะ”
“ถ้าเห็นว่าเป็นแฟนแล้วทำไมต้องโกหก บอกว่าพ่อป่วยเพื่อจะไปอยู่
