ตอนจากกันฉันใจแข็งไม่ยอมเขาแต่พอกลับมาเจอกันวันนี้ฉันกลับโหยหาสัมผัสนั้น….ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้
ฉันดันอลันออกก่อนจะตั้งคำถาม “ที่บอกว่าคิดถึงหมายถึงฉันหรือร่างกาย”
“……” อลันเอาแต่มองหน้าฉันเงียบๆ
“คิดถึงฉันแค่เวลาไม่มีใครงั้นหรอ ไม่สิ! แค่เวลาที่ไม่มีผู้หญิงมานอนค้างด้วย” ฉันอ่อนแอจริงๆ ตอนนี้ แต่อ่อนแอขนาดนี้แล้วก็ยังยืนอยู่ตรงหน้าเขา
“เลิกถาม” อลันบอกเสียงเรียบก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาอีกครั้ง
“มันจะจบได้ยังไงถ้าเรายังวนกลับมาทำแบบเดิม อื้อ~”
เป็นอีกครั้งที่ริมฝีปากหนากดทับลงมาบนริมฝีปากของฉันเพื่อให้หยุดพูด
ลิ้นสากของอลันสอดเข้ามาในโพลงปากของฉันแล้วควานสำรวจไปทั่วพร้อมทั้งพยายามจะตวัดเกี่ยวพันกับลิ้นของฉัน
ฉันค่อยๆ ปล่อยให้หยดน้ำตามันไหลลงอาบแก้มเพราะความรู้สึกที่มันสับสนกับการกระทำของอลันในวันนี้ เขาอ่อนโยนต่างจากวันนั้นที่เราจบกัน
อลันถอนจูบออกแล้วมองใบหน้าของฉันนิ่งๆ ก่อน
