แสงแดดอ่อนในเช้าวันหยุดลอดผ่านม่านโปร่งของห้องนั่งเล่น เสียงนกร้องเบา ๆ ผสานกับกลิ่นหอมละมุนของแพนเค้กที่เพิ่งออกจากเตาร้อน ๆ ทำให้เช้านี้ดูพิเศษกว่าทุกวัน
ซานเตอร์ในวัยหนึ่งขวบนิด ๆ นั่งอยู่บนพรมผืนนุ่ม มือเล็กปัดของเล่นไม้ไปมา ตาใสแป๋วจับจ้องพ่อกับแม่ที่กำลังเตรียมอาหารเช้า
“พี่มาร์คัสคะ”
อันนาเอียงคอเรียกสามีขณะราดน้ำผึ้งลงบนแพนเค้ก “ซานเตอร์ดูเหมือนจะพยายามพูดอะไรสักอย่างอีกแล้วนะคะ เมื่อกี้เขาทำปากเหมือนจะพูดคำว่า… ‘มา’ หรืออะไรสักอย่างน่ะค่ะ”
“เหรอ?” มาร์คัสที่กำลังชงกาแฟยิ้มแล้วหันไปมองลูกชาย “จริงเหรอลูก? พูดอะไรให้พ่อฟังหน่อยสิครับ”
เด็กชายแอ้ ๆ แล้วตีมือไปที่โต๊ะไม้เบา ๆ คล้ายกำลังส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง
อันนาเดินเข้าไปนั่งข้างลูกชาย โน้มตัวลงมาหาอย่างใจเย็น “ซานเตอร์~ มาหาแม่สิคะ ม๊า…ม๊า”
เด็กชายเงยหน้ามองแม่ ปากเล็ก ๆ ขยับไปมา ก่อนจะหัวเราะแอะ ๆ
“แหม… วันนี้คงยังไม่ไหว” อ
