เช้าตรู่ของวันอาทิตย์ อากาศในอิตาลีเย็นสบาย แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านผ้าม่านสีขาวเข้ามากระทบปลายเตียง
บนเตียงกว้างกลางห้องนอน มีเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้น
“โอ๊ย…ลูกพี่ดึงผมพี่อีกแล้ว!”
เสียงมาร์คัสดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม มือหนาพยายามแกะนิ้วเล็ก ๆ ของเจ้าตัวน้อยที่กำลังสนุกกับการเล่นผมของพ่อ
อันนานั่งพิงหัวเตียง มองภาพสองพ่อลูกอย่างเอ็นดู ใจเธอเต็มไปด้วยความอบอุ่นล้นเหลือ ตั้งแต่คลอดลูกชายคนนี้ออกมา ชีวิตก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
เปลี่ยนจากการเฝ้าระวังอันตราย เป็นเฝ้าดูการเติบโต
เปลี่ยนจากความกลัวสูญเสีย เป็นความกลัวว่าจะทำไม่ดีที่สุด
เปลี่ยนจากการอยู่เพื่อกันและกัน…เป็นการอยู่เพื่อลูก
“เขาเริ่มยิ้มได้บ่อยขึ้นแล้วนะคะ” อันนาเอ่ยเบา ๆ สายตาไม่ละจากทารกน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของพ่อ
“อืม…พี่ว่าเขาเหมือนอันนา” มาร์คัสตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ริมฝีปากหยักยิ้มจาง ๆ ขณะมองใบหน้าเล็ก ๆ ที่กำลังส่งเสี
