สายลมฤดูใบไม้ผลิพัดเอื่อยเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ กลิ่นหอมอ่อนของดอกทิวลิปลอยมากับลม เช้านี้ที่คฤหาสน์หลังเล็กในชนบทของอิตาลีสงบสุขกว่าทุกวัน เพราะมันเป็นวันพิเศษ…โดยที่ไม่มีใครรู้ตัว
ซานเตอร์ในวัยสิบเดือนนั่งอยู่บนพรมหนานุ่มกลางห้องนั่งเล่น ตาใสแป๋วจับจ้องของเล่นชิ้นโปรดอยู่เบื้องหน้า ริมฝีปากเล็กขยับอ้อแอ้เหมือนกำลังพยายามจะบอกอะไร
“อรุณสวัสดิ์ครับ ตัวเล็กของพ่อ”
มาร์คัสเดินเข้ามาพร้อมกาแฟหนึ่งแก้วในมือ สวมเสื้อยืดธรรมดากับกางเกงวอร์ม เขาหย่อนตัวลงนั่งข้างลูกชาย
อันนาเดินตามมาในชุดบ้านสีอ่อน ยกแก้วนมอุ่น ๆ มาวางบนโต๊ะ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างลูกอีกคน
“วันนี้เจ้าตัวเล็กดูมีพลังงานแปลก ๆ นะ” เธอเอ่ยขำ ๆ ขณะลูบผมนิ่ม ๆ ของลูกเบา ๆ
“สงสัยจะฝันดี” มาร์คัสพูดพลางก้มจูบหน้าผากลูกชาย
จู่ ๆ ซานเตอร์ก็ยกมือขึ้น เหมือนพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน มาร์คัสกับอันนามองหน้ากัน ก่อนจะรีบวางแก้วกาแฟ
