เช้าต่อมา
แสงแดดยามรุ่งอรุณลอดผ่านผ้าม่านสีครีมอ่อน ๆ เข้ามาในห้อง กลิ่นอ่อนจางของสบู่และน้ำหอมของมาร์คัสยังคงอบอวลในอากาศ
อันนาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นด้วยความรู้สึกอบอุ่น มือเล็กยังถูกกุมไว้อย่างแผ่วเบาในอ้อมแขนของเขา มาร์คัสยังคงหลับสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอชิดข้างแก้มเธอ
หญิงสาวยิ้มบาง ๆ ขณะมองใบหน้าหล่อคมที่ดูสงบกว่าทุกวัน
ราวกับช่วงเวลาที่เขาหลับ… เขาไม่ใช่ชายผู้แข็งกร้าว หากแต่เป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่ต้องการความรักและความเข้าใจ
อันนาโน้มตัวลงไปจูบหน้าผากเขาเบา ๆ แผ่วราวกับกลัวจะปลุกให้ตื่น
“เช้านี้ขอให้พี่มีวันที่ดีนะคะ…” เธอพึมพำแผ่วเบาเหมือนคำอธิษฐาน
เธอค่อย ๆ คลายอ้อมแขนของเขาออกอย่างระมัดระวัง ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบเชียบ
อันนาหยิบเสื้อคลุมมาสวม แล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าตัวเองที่พับไว้มุมห้อง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องอย่างแผ่วเบา
ทันทีที่ประตูห้องปิดลง เธอก็ถอนหายใจเบา ๆ พลางยกมื
