หลังกลับจากโรงพยาบาล มาร์คัสไม่ได้พาอันนากลับคฤหาสน์ แต่พากลับมาที่บ้านพักต่างอากาศแทน
ณ บ้านพักตากอากาศของมาร์คัสในอิตาลี บรรยากาศอบอุ่น แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านม่านขาวเบา ๆ
ประตูบ้านเปิดออก มาร์คัสประคองอันนาเดินเข้ามาช้า ๆ
คนตัวสูงถือถุงยาในมือ พลางหันไปบอกคนรักอย่างเอาใจ
“ก้าวช้า ๆ นะอันนา อย่าลืมว่าตอนนี้ไม่ได้เดินตัวคนเดียวแล้ว”
อันนาหัวเราะเบา ๆ แต่แววตายังคลอด้วยน้ำตาแห่งความสุข
“แค่หกสัปดาห์เองค่ะพี่ ยังไม่ทันได้ยินเสียงหัวใจเลยนะ…”
มาร์คัสเดินไปเปิดประตูให้เธอ แล้วพาไปนั่งที่โซฟา
“แต่นั่นก็ลูกของเราแล้ว…เธอรู้ไหม ตั้งแต่วินาทีที่หมอบอกว่าเธอท้อง พี่รู้เลยว่าทุกอย่างมันคุ้มค่า”
มาร์คัสย่อตัวลงไปนั่งข้าง ๆ กุมมือเธอไว้ แล้ววางอีกมือลงบนหน้าท้องที่ยังแบนราบ
จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ราวกระซิบถึงเจ้าตัวเล็ก
“หนูได้ยินพ่อไหม…พ่อจะรอดูหนูโตนะ จะสร้างโลกทั้งใบให้หนูด้วยมือคู่
