อันนายืนนิ่งอยู่กลางห้อง เงียบเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนไปแล้วในวินาทีนั้น
เสียงประตูหน้าปิดลง พร้อมเงาของคนที่เธอรักเดินจากไป
กลิ่นอาหารเช้าที่เคยหอม กลับกลายเป็นกลิ่นที่ทำให้คลื่นไส้จับใจ
“คุณอันนาคะ?”
เสียงแม่บ้านคนสนิทดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมเดินเข้ามาใกล้ เมื่อเห็นหญิงสาวยังยืนนิ่งเหมือนไม่ได้ยิน
“อาหารทั้งหมดนี่จะให้ทำยังไงดีคะ?”
แม่บ้านถามเสียงเบา มองหน้าหญิงสาวที่ยังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองน้ำตาคลอเต็มสองตา
อันนาหันมาช้า ๆ แล้วพยักหน้าน้อย ๆ
ก่อนจะฝืนยิ้มจาง ๆ อย่างคนพยายามเข้มแข็ง
“เดี๋ยวให้ทุกคนช่วยกันเอาไปทานเลยก็ได้ค่ะ อย่าปล่อยให้เสียของเลยนะคะ”
แม่บ้านมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเห็นใจ
เธอทำงานอยู่บ้านนี้มานาน รู้ดีว่าอันนาทุ่มเทแค่ไหนตั้งแต่ย้ายเข้ามา
รู้ดีว่าอาหารพวกนี้ไม่ได้ทำเพราะหน้าที่… แต่ทำด้วย “ใจ”
“ค่ะ… แล้ววันนี้คุณเวย์เดนจะกลับเย็นนะคะ ไม่ต้องทำอาหารกลางวั
