เสียงนกร้องในยามเช้าของฤดูใบไม้ผลิ ลมเย็นพัดเอากลิ่นหอมจากดอกทิวลิปหลังบ้านโชยเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“โอ๊ย…หนูว่าเดินไม่ไหวแล้วค่ะ เด็กในท้องหนักมากเลย”
อันนาในชุดคลุมท้องสีฟ้าสดใสนั่งพักอยู่ตรงโซฟา ขณะที่มาร์คัสกำลังจัดกล่องของขวัญสำหรับลูกชายแรกเกิดที่ใกล้คลอด
“พี่บอกแล้วไงว่าวันนี้ไม่ต้องลุก ไม่ต้องเดิน”
เขาเอ่ยเสียงเข้มปนห่วง ขณะหย่อนตุ๊กตาตัวสุดท้ายลงกล่อง แล้วเดินมานั่งข้างเธอ มือหนาวางลงบนหน้าท้องกลม ๆ อย่างทะนุถนอม
“วันนี้ลูกดิ้นแรงจัง…”
อันนายิ้มบาง ๆ มือเรียวลูบท้องเบา ๆ ตามแรงเตะภายใน
“ตัวเล็กคงอยากออกมาแล้วมั้ง” มาร์คัสยิ้ม แต่ยังใจเย็น “อีกสามสัปดาห์นะครับลูก อย่าเพิ่งซน”
เวลา 11.14 น.
ขณะที่มาร์คัสกำลังจัดดอกไม้ประดับห้องเด็ก ทันใดนั้น…
“อ๊ะ…!”
อันนาร้องเบา ๆ ขณะยืนขึ้น
“น้ำ…น้ำเดิน…?”
เธอก้มลงมองพื้น สายน้ำใส ๆ ค่อย ๆ ไหลออกมาไม่หยุด ใบหน้าซีดเผือด หายใจถี่และเริ่
