“ดีใจที่ยังได้มีโอกาสเห็นหน้า…แล้วก็ดีใจที่ได้เห็นน้องชายของตัวเองมีความรักสักที”
เวย์เดนพูด แล้วนั่งพิงหมอน ดวงตายังอ่อนแรงแต่เริ่มเปล่งประกายขึ้นมาบ้างหลังได้พูดคุยกับมาร์คัสและอันนา
เขาเงียบไปพักหนึ่ง เขาเอ่ยขึ้น น้ำเสียงนุ่มแต่หนักแน่น
“นายสนใจจะอยู่บริหารงานต่อที่นี่ไหม มาร์คัส?”
เสียงนั้นไม่ใช่คำสั่ง แต่เป็นคำถามที่มีความไว้ใจซ่อนอยู่
มาร์คัสนิ่งไปชั่วครู่ เขามองหน้าพี่ชายด้วยแววตาซื่อตรง ก่อนจะตอบเรียบ ๆ
“ไม่ล่ะ เวย์เดน นายฟื้นแล้ว ฉันกับอันนา…จะกลับอิตาลี”
เวย์เดนเลิกคิ้วเล็กน้อย สีหน้าไม่ได้แปลกใจเท่าไร
“ฉันไม่ต้องการอำนาจ ไม่เคยต้องการช่วงชิงอะไรเลยแต่แรก เราสองคน…แค่อยากมีชีวิตปกติในแบบของเรา”
เวย์เดนยิ้มจาง ๆ พยักหน้าเบา ๆ อย่างเข้าใจ
“ฉันเข้าใจ และขอบคุณ…ที่รักษาทุกอย่างไว้ให้จนถึงวันนี้”
“แค่ช่วยประคองไว้…ระหว่างที่นายหลับอยู่”
จากนั้นเวย์เดนเอื้อมมือมาตบไหล่น้องช
