ยามเช้าของเมืองฟลอเรนซ์ในฤดูใบไม้ผลิอวลไปด้วยกลิ่นหอมของดอกลาเวนเดอร์ที่ปลิวมาแตะจมูกเบา ๆ ลมพัดแผ่วเย็นผ่านม่านสีขาวในห้องนอน มาร์คัสลืมตาขึ้นเป็นคนแรกตามนิสัยที่ติดตัวมาตั้งแต่เด็ก เขาขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะก้มมองคนตัวเล็กที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่ในอ้อมแขน
อันนา… คนที่เขาเคยเกือบสูญเสียไปหลายครั้ง
วันนี้เธอหลับสบาย ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มและมือเรียวเล็กโอบประคองหน้าท้องเบา ๆ คล้ายกำลังฝันดีถึงเจ้าตัวน้อยที่เพิ่งตรวจพบว่าเข้ามาอยู่ในท้องได้หนึ่งเดือนพอดี
“ตื่นได้แล้วครับ หม่ามี้ของลูก…” มาร์คัสโน้มตัวลงกระซิบข้างหูเบา ๆ
อันนาขยับตาแล้วค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ยิ้มหวานทันทีที่เห็นหน้าเขา
“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณพ่อของลูก”
มาร์คัสหัวเราะน้อย ๆ มือหนายื่นไปลูบผมเธอเบา ๆ “ตื่นมาพร้อมรอยยิ้มแบบนี้ทุกวัน พี่คงมีแรงไปทำงานเป็นปี”
“ถ้าให้ฉันยิ้มทุกวัน ต้องมีของแลกเปลี่ยนนะคะ” อันนาขยับขึ้นเล็กน้อย พลางเอียงคอเ
