ณ ห้องพักฟื้นพิเศษ โรงพยาบาลกลางกรุง
เสียงจอมือถือที่เพิ่งถ่ายไลฟ์สดของอันนาเพิ่งเงียบไปได้ไม่นาน แต่ภายนอกกลับไม่เงียบตาม
มันกลับมี...เสียงโห่ร้อง ตะโกน และประโยคด่าทอเริ่มดังแว่วมาจากถนนด้านล่าง และไม่ใช่เสียงเดียว… ไม่ใช่แค่กลุ่มเดียว
“อันนา พิมานดาออกมารับผิด เดี๋ยวนี้ เธอต้องไม่มีที่ยืน!”
“ถ้าไม่ใช่เธอ เวย์เดนคงไม่ต้องนอนโคม่าอยู่แบบนี้!”
“คนอย่างเธอมันอันตราย!”
“หลอกพี่ชายเขา แล้วทำตัวเป็นเหยื่อ!”
อันนายืนเงียบอยู่ตรงหน้าต่าง ม่านบางสีขาวพลิ้วไหวเบา ๆ จากลมแอร์ในห้อง เธอจับราวหน้าต่างไว้แน่น มองกลุ่มคนที่รวมตัวกันด้านหน้าโรงพยาบาล แผ่นป้ายประท้วงถูกชูขึ้นสูง บางอันเขียนด้วยถ้อยคำรุนแรงเกินกว่าจะอ่านซ้ำได้
เธอเม้มริมฝีปากแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก
ในใจยังคงสั่นไหว
แต่เธอไม่ร้องไห้… ไม่ใช่ในตอนนี้
ครืด~
จู่ ๆ
เสียงประตูห้องเลื่อนเปิดอย่างสุภาพก่อนจะมีเสียงฝีเท้าเบา ๆ เดินเข้า
