มาร์คัสเมินหน้าจากหญิงสาวตรงหน้า ดวงตาเย็นชาไร้ความรู้สึก
เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้น ท่ามกลางสายตาของผู้คนรอบงานเลี้ยงที่เงียบงันเพราะเหตุการณ์เมื่อครู่
“ลูโค พาอันนากลับที่ ๆ ฉันเคยบอกไว้”
คำสั่งสั้น ๆ แต่ชัดเจน เสมือนตัดเธอออกจากชีวิตอย่างไม่มีเยื่อใย
“อึก…” อันนาสะอึกขึ้นในลำคอ ขอบตาร้อนผ่าว ริมฝีปากสั่นพยายามกั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ทั้งที่ยังเปียกโชกเย็นเฉียบจากสระน้ำ แต่กลับรู้สึกหนาวเยือกไปถึงหัวใจ
สุดท้ายแล้ว…
เธอคือใครในชีวิตเขากันแน่?
คือแค่ตัวตลก… ตัวประกอบที่ไม่มีแม้แต่สิทธิ์ยืนข้างเขาในงานหรูหราแบบนี้?
“คุณอันนาครับ…” เสียงทุ้มต่ำของลูโคดังขึ้นอย่างนุ่มนวล เขาเดินเข้ามาหาเธอช้า ๆ ดวงตาคมมองใบหน้าที่เปียกน้ำผสมคราบน้ำตา ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเจือความอ่อนโยน
“ไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ แล้วกลับกับผม”
ลูโคชำเลืองมองเจ้านายของเขาอย่างนิ่งเงียบ สีหน้ามาร์คัสดูเรียบเฉยเหมือนสวม
