กลางคืน เวลาประมาณ 20.00 น.
ลูโค ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ดวงตาคมใต้แว่นไร้กรอบ เดินทางมาถึงคฤหาสน์อย่างเงียบ ๆ ตามคำสั่งของคุณหญิงย่า เมื่อจัดการสัมภาระเรียบร้อย เขาก็ตรงขึ้นไปยังห้องของมาร์คัสทันที
ปึก!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นหนึ่งครั้ง ก่อนที่ประตูจะเปิดออกอย่างไม่ต้องรออนุญาต
“มาแล้วเหรอ…” เสียงทุ้มต่ำของมาร์คัสเอ่ยขึ้นโดยไม่หันมามอง
“ครับ บินด่วนจากโรมมาเลย กลัวคุณจะอาละวาดจนคฤหาสน์ไฟไหม้ก่อนผมถึง”
ลูโคยกยิ้มบาง ๆ ตามสไตล์ ก่อนเดินเข้ามาทิ้งตัวนั่งบนโซฟาอีกฝั่ง มองเจ้านายของตนด้วยแววตาเป็นห่วงแม้จะคุ้นเคยกับอารมณ์รุนแรงนั้นมานานแล้ว
“เป็นยังไงบ้างครับ อาการ…กำเริบบ่อยไหม?”
“ก็…ไม่เท่าไหร่” มาร์คัสตอบเสียงเรียบ ไม่สบตา “แต่มีบางอย่างแปลกไป”
ลูโคเลิกคิ้วทันที “ยังไงครับ?”
มาร์คัสถอนหายใจ เงียบไปครู่หนึ่งราวกับชั่งใจ ก่อนจะพูดต่อช้า ๆ
“ตอนที่มันจะกำเริบ…แค่กลิ่นจากตัวของยัยนั่น อ
