หลังจากที่กลับถึงคฤหาสน์ รถจอดสนิทตรงลานกว้างหน้าตัวบ้าน แสงไฟจากโคมระย้าด้านหน้าอาคารสาดแสงนวลต้อนรับแขกผู้กลับมา แต่บรรยากาศกลับไม่อบอุ่นอย่างที่ควรจะเป็น
คุณหญิงย่าพูดน้ำเสียงดุ
“พลอยใสล่ะ? หายไปไหน? ย่าถามว่า… หนูพลอยใสอยู่ไหน?”
มาร์คัสปรายตามองคุณหญิงย่าก่อนจะพูดเสียงเรียบ ไม่รีบร้อนเหมือนเคย
“ผมให้คนขับรถวนกลับไปรับแล้วครับ… ลืมพาเธอกลับมาด้วย”
เสียงสุดท้ายแฝงความไม่แยแสจาง ๆ และดูเหมือนจะจงใจเสียด้วยซ้ำ
คุณหญิงย่าชี้หน้าด่าหลานชายด้วยความไม่พอใจ
“นี่แก… นี่แกตั้งใจใช่ไหม? ลืม? แกคิดว่าย่าโง่หรือไง?”
แววตาเข้มของคุณหญิงจับจ้องหลานชายอย่างตำหนิ แล้วหันไปมองอันนาอย่างมีนัย ก่อนจะกล่าวอย่างหนักแน่น
“ย่ามีเรื่องต้องคุยกับแก… ส่วนเด็กคนนั้น”
สายตาของเธอจ้องไปที่อันนาเต็ม ๆ ด้วยน้ำเสียงที่เย็นเฉียบ
คุณหญิงย่าพูดต่อ
“ขึ้นไปรอบนห้องก่อน ย่าจะคุยเรื่องของ ครอบครัว กัน”
อันนาเม้มป
