อีกด้านของมาร์คัส ผ่านไป 15 นาที
ภายในห้องนอนสลัวแสง มาร์คัสที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดนอนเรียบง่ายแต่ดูดี เขาทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า
การต้องแบกรับบทบาทของ “เวย์เดน” ทั้งวันไม่ใช่เรื่องง่าย ทุกย่างก้าว ทุกคำพูด ล้วนเป็นภาระทางจิตใจที่เขาไม่เคยชิน
“แม่ครับ…ถ้าได้เจอกันอีก ผมจะเลิกเล่นเกมนี้…”
เสียงพึมพำแผ่วเบาหลุดจากริมฝีปาก เขาหลับตาลงอย่างช้า ๆ ความเหนื่อยสะสมพาให้ร่างสูงผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
แอด~
เสียงแง้มประตูดังเบา ๆ
อันนาค่อย ๆ โผล่หน้าเข้ามาในห้อง มือน้อยถือแก้วนมอุ่นไว้แน่น
“นมก่อนนอน…” เธอบอกตัวเองเบา ๆ ตามที่แม่บ้านเคยบอกไว้ว่า ‘คุณเวย์เดนจะดื่มนมทุกคืน ไม่เคยเว้น’
เธอเดินย่องเบา ๆ เข้าไปในห้อง ทว่าเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มหลับสนิท เสียงลมหายใจของเขาสม่ำเสมอและลึกอย่างคนที่หมดแรง
เธอก็หยุดก้าวเท้า วางแก้วนมลงบนโต๊ะข้างเตียงอย่างแผ่วเบา
แสงไฟหัวเ
