ตลอดสัปดาห์ธามนิธิก็เรียกให้กชณิชาไปหาที่ห้องทำงานทุกเย็นและไปส่งเธอที่หอพัก เมื่อถึงวันที่ครบกำหนดสัญญาชายหนุ่มก็รู้สึกใจหายมากเขาไม่อยากให้เรื่องมันจบลงแบบนี้เลย เขาอยากยื้อเวลาต่อไปอีกสักนิดแต่ก็ไม่กล้าจะพูดอะไรออกมาเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองโดนหักหลังเรื่องที่เธอไม่บอกว่าเป็นพนักงานในบริษัท
ธามนิธิจอดรถรอรับกชณิชาที่หน้าบริษัทอย่างเดิมเมื่อหญิงสาวขึ้นมานั่งบนรถเขาก็ชวนเธอคุย
“หิวไหม”
“ไม่ค่ะ”
“แต่ผมหิวนะ ไปเป็นเพื่อนผมกินข้าวหน่อยสิ”
“คุณธามก็ไปกินคนเดียวสิคะ เกรซไม่หิวค่ะเกรซจะกลับหอพัก”
“ถือว่าเป็นการกินข้าวมื้อสุดท้ายของเราดีไหมล่ะ ไหนๆ ผมก็ใช้งานคุณมาตลอดทั้งสัปดาห์คุณคงเหนื่อยมากไปหาอะไรกินอร่อยๆ หน่อยไม่ดีเหรอ”
“แต่เกรซไม่หิวค่ะ อยากรีบกลับไปพักมากกว่า”
“แต่ผมหิว” เขาย้ำว่าหิวอีกครั้ง
“คุณธามก็ไปกินคนเดียวสิคะ เกรซไม่อยากไปค่ะ คุณไม่กลัวคนอื่นจะมาเจอเราสองคนอยู่ด้วยกันเหรอค
