ทันทีที่พี่คีรันเดินออกจากห้อง ฉันก็วางปากกาในมือลงอย่างหมดอารมณ์ที่จะทำงานต่อ เอนตัวไปพิงเก้าอี้พร้อมกับสมองที่กำลังประมวลผลว่าเขาต้องการจะอธิบายอะไร ฉันยังต้องฟังอะไรจากเขาอีก ทั้งที่ทุกอย่างในอดีตที่เขาเคยทำมันก็ชัดเจนขนาดนั้นแล้ว ถึงฉันจะยังรักเขา รักมาก แต่ฉันก็ไม่อยากพาตัวเองไปเจ็บแบบนั้นอีกแล้ว เขาเป็นคนไล่ฉันออกจากชีวิตเขาเอง แล้วทำไมวันนี้ฉันจะไล่เขาออกไปจากชีวิตฉันบ้างไม่ได้
ความคิดทุกอย่างหายวับไปเมื่อเสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นระรัว ฉันลืมตาขึ้นมาจากความคิด ก่อนที่จะเอื้อมไปหยิบขึ้นมากดเข้าห้องสนทนา
LINE(NANONT)
นนท์ : วันนี้มาที่ร้านไหมครับ?
ฉันนั่งมองข้อความด้วยความรู้สึกที่ลังเล การที่ฉันให้โอกาสใครอีกคนมันจะยังดีต่อตัวฉันหรือเปล่า…
พะพาย : ถ้าเลิกงานทันร้านปิด พายก็ไปค่ะ
สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจตอบไปแบบนั้น เปิดใจให้โอกาสทั้งเขาและฉันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิด ฉันต้องออกจากลู
