หรงจือหยางปรายสายตามองตามหลังจางเซา ดวงตาเพ่งมองถุงของฝากอยู่ครู่หนึ่ง เหมือนว่าจะไม่มีของของเขา ชายหนุ่มแค่นเสียงใส่ตนเอง ไม่ใช่เด็กเสียหน่อยเรื่องแบบนี้นำมาใส่ใจทำไม
เขาระงับความคิดหันไปถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“จะไปพักก่อนไหม ตอนเย็นผมจะไปรับ”
ม่านเวยอิงไม่รู้สึกเหนื่อย เธอสนใจสิ่งที่หรงจือหยางพูดก่อนหน้ามากกว่า “ฉันว่าเราไปเริ่มบทเรียนขับเครื่องบินดีกว่า”
หรงจือหยางหัวเราะร่าขึ้น “ได้สิ ผมพร้อมรับใช้ครับ”
ขณะขับรถพาม่านเวยอิงไปเรียนรู้ทฤษฏีก่อน ชายหนุ่มก็หันมาพูดเรื่องเมื่อสักครู่
“ผมว่า..เด็กคนนั้นคงจะไม่มีห้องซ้อมหรือสเตริโอที่ดีเท่าไร คงจะจับกลุ่มกันหาเช่าห้องซ้อมไปวัน ๆ”
ม่านเวยอิงคิดตาม “แบบนี้เมื่อไรฉันจะได้ดูคอนเสิร์ตเสียทีล่ะ”
“ให้ผมจัดการให้ไหมครับ”
“ก็ดีค่ะ...จะได้ไม่มีข้ออ้าง ฉันก็อยากเห็นความสามารถของเขาเหมือนกัน”
หรงจือหยางยิ้มอ่อนโยน เขาบอกแล้วม่านเวยอ
