“คุณ...รู้ตั้งแต่เมื่อไร”
แม้กลิ่นอายหญิงสาวจะเปลี่ยนเป็นเย็นชาทว่าหรงจือหยางก็ไม่ได้หวาดกลัว เขาเอื้อมมือปิดม่านกั้นระหว่างห้องโดยสาร
แล้วตอบด้วยน้ำเสียงจริงใจ
“ช่วงเที่ยงวันนี้เองครับ”
“นายก็รู้ว่า..ฉันสามารถลอบสังหารนายได้เช่นกัน...การรู้มากอันตราย”
หรงจือยังคงนิ่งสงบ
“ลางสังหรณ์บอกว่า...คุณไม่ทำร้ายผม...”
คุณช่วยผมตั้งหลายครั้งจะทำร้ายผมไปทำไมกัน
ม่านเวยอิงคายสีหน้าจอมปลอมออก เอนกายพิงเบาะรถ ยกขาขึ้นไขว้ หากมีบุหรี่เธอคงยกสูบพ่นให้หน้าชายหนุ่ม เธอปรายสายตายิ้มมุมปากเอ่ยน้ำเสียงเย้ยหยันเช่นเคย
“ช่างมั่นใจเหลือเกินนะ”
“ผมหวังว่าคุณม่านจะเมตตา”
หากบอดี้การ์ดได้เห็นท่าทีระมัดระวังของหรงจือหยาง คงไม่เพียงตากระตุกมือสั่น อาจจะเป็นลมช๊อคไม่เชื่อสายตาตัวเอง
ส่วนม่านเวยอิงเห็นท่าทางอ่อนน้อมของชายหนุ่มบวกกับตอนนี้คล้ายว่าจะพอใจการกระทำของอีกฝ่ายอยู่บ้าง
จึงทำทีแค่นเสียงพูดขึ้น
