ม่านเวยอิงพึ่งกลับมาถึงห้องได้รับสายโทรศัพท์
“ค่ะพี่...ได้ค่ะ...ค่ะ”
หญิงสาวกดวางสาย พลางรู้สึกว่าไป๋หลันมีน้ำเสียงตื่นเต้นมากกว่าปกติ บริษัทที่ว่าคงเงินหนาไม่น้อย พอเงยหน้าขึ้นมาก็สบสายตาจ้องมองดวงตาพวกเขามีคำถาม มีความใคร่รู้อยู่เต็มนัยน์ตา
“ถ้าอยากจะรู้ขนาดนี้ ทำไมไม่ไปด้วยกันล่ะ”
“ก็คุณหรงไม่ได้ชวน” อี้หนิงตีลู่ปิงแล้วรีบพูด
“ฉันเปล่าอยากรู้นะ” เฉียวเจียวก็ส่ายหน้า
“ใช่...ฉันก็ไม่อยากรู้”
ม่านเวยอิงยิ้มมุมปาก “งั้นหรอ....แล้วนี้ทำอะไรกัน พวกเธอจะย้ายออก?” สีหน้าของหญิงสาวตึงขึ้น
ลู่ปิงรีบพูดอธิบาย
“ก็คุณไป๋หลันบอกว่า ... ที่นี่คับแคบ จึงบอกให้พวกเราเก็บของเตรียมเอาไว้ คุณม่านก็ต้องย้ายไปด้วยกันนะคะ” สีหน้าของม่านเวยอิงดีขึ้นเธอพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ฉันขอตัวก่อน วันนี้ค่อนข้างเหนื่อย”
จากนั้นทั้งสามก็ประสานสายตากันไปมา สีหน้าล้วนเต็มไปด้วยอาการอยากรู้แต่ไม่อยากถาม ลู่ปิงเบ
