พอมาถึงห้องรับรองไป๋หลันและทุกๆ คนก็กรูเข้ามา
“ยินดีด้วยนะคะคุณม่าน ท่านประธานหลี่ให้คุณเสิ่นฮว่ามาแจ้งว่าอยากจะร่วมงานด้วย”
ม่านเวยอิงตะลึงมึนงงไปหมด งานอะไรกัน เธอไม่ได้คุยเรื่องงานเลยหรือจะเป็นตำแหน่งพนักงานในโรงแรมที่เธอถามไป
ถ้าตำแหน่งนั้นก็ไม่เห็นต้องดีใจกันขนาดนี้ ทว่าพอได้เห็นสีหน้าระรื่นยิ้มแฉ่งของแต่ละคนเธอก็ไม่อยากจะเอ่ยขัดจังหวะเท่าไรนัก จึงไม่เอ่ยแย้งหรือถามอะไรอีก
พอได้สติ ม่านเวยอิงก็หยิบมือออกมา ก่อนหน้า 30 นาที มีสายเรียกจากเบอร์ที่ไม่รู้จักโทรกระหน่ำเข้ายี่สิบกว่าสาย เธอขมวดคิ้วจากนั้นก็เปิดไปดูข้อความเห็นหรงจือหยางส่งข้อความมา
วันนี้เหนื่อยไหมครับ //เครื่องบินรบ
ม่านเวยอิงก็รู้สึกว่าการที่ตนเองออกมาแบบนั้น คล้ายกำลังหนีบางอย่าง ดูค่อนข้างจะเสียศักดิ์ศรีอยู่บ้างจึงตอบกลับไป
ไม่ค่ะ เท่านี้..เอง //ม่านเวยอิง
ทุกอย่างหยุดนิ่งไปชั่วขณะ หรงจือหยางพลางเจ้ามองดูมื
