ความลับบางอย่างที่หรงจือหยางไม่รู้
ม่านเวยอิงหาใช่เด็ก หากนับทั้งสองภาพชาติตอนนี้เธอมีอายุเกือบจะสามสิบแล้ว ความคิดความอ่านจึงไม่ใช่ไร้เดียงสาเสียทีเดียว
หญิงสาวเดินกลับเข้าห้องด้วยสีหน้าเบิกบาน เหล่าสหายเหลือบตามาใคร่อยากรู้ แต่เช่นเคยก็ไม่ถามเฉียวเจียวเพียงบอกเรื่องงานพรุ่งนี้
“คุณม่านคะ....พี่ไป๋หลันจะพาไปดูห้องพักใหม่ในช่วงเช้า ช่วงบ่ายเข้าบริษัทนะคะ”
ม่านเวยอิงไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น “เรื่องห้องพวกเธอตัดสินใจได้เลย...ช่วงเช้าฉันจะไปเรียนการแสดงเพิ่ม ”
เฉียวเจียวยิ้มรับ “ค่ะ..ฉันจะแจ้งพี่ไป๋หลันให้นะคะ”
ราตรีนี้ม่านเวยอิงนอนหลับอย่างสุขใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หรงจือหยางก็ยิ้มอ่อนกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่กำลังก่อตัวขึ้น
เฉียวเจียวตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเธอเตรียมออกเดินทางกลับบ้านด้วยคิวรถคันแรก ก่อนออกไปก็กระซิบบอกเพื่อน
“เรื่องย้ายของฉันฝากด้วยนะ”
อี้หนิงพยัก
