“พิสูจน์ก็พิสูจน์สิคะ มีอะไรต้องกลัว” ปารวีเอ่ยออกมาด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ไม่เนียนเลยสักนิด
“ก็ดี จะได้รู้ความจริงสักทีว่ามิ้นท์ไม่ใช่ผู้หญิงที่พี่นอนด้วยคืนนั้น พี่จะได้ขอโทษที่เข้าใจมิ้นท์ผิด” พงศกรแสร้งเอ่ยด้วยท่าทางเข้าใจหญิงสาว
“ใช่ค่ะ พี่กรจะได้ไม่ต้องมาโมเมแบบนี้” ปารวีก็กลบเกลื่อนความผิดของตนเองด้วยเสียงดัง ซึ่งมันยิ่งพิรุธหนักมากกว่าเดิมอีก
“ก็ดี งั้นพรุ่งนี้พี่ไปรับที่บ้านเดี๋ยวเราจะได้รู้กันว่าที่จริงแล้ว มิ้นท์ใช่หรือไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น” พงศกรเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น
“แต่มิ้นท์มีเรียนค่ะ” ปารวีเอ่ยตามจริง เพราะเธอคือนักศึกษาปีสุดท้ายที่กำลังจะสำเร็จการศึกษาในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า เพราะฉะนั้นเธอจะยอมให้ใครมาทำให้เธอต้องสูญเสียความพยายามที่เธอทำมาตลอดไม่ได้
“พี่ไม่ได้จะเอาเวลาเรียนของมิ้นท์สักหน่อย เลิกเรียนแล้วกลับไปรอพี่ที่บ้าน พี่เลิกงานพี่จะไปรับ” พงศกรเอ่ยออกมาช้าๆ แค่อดใจร
