แก้วบิดตัวทรมาน เสียวซ่านแทบขาดใจตาย โดนท่อนเอ็นฝังมุกของหมอซุ่นบดขยี้เข้ามาอย่างดิบเถื่อนดุดัน
“งือออ… หมอจ๋าเอาหนูแรงๆ… แทงหนูลึกๆ… อีก… อีก… ”
ตอนนี้แก้ววูบวาบไปกับความปั่นป่วนตีรวนอยู่ภายในอุ้งเชิงกรานบีบรัดของหล่อน
ความซ่านเสียวทำให้แก้วหลับตาพริ้ม ร้องครางแข่งกับเสียงร้องของลูกน้อยในเปลที่ดังแรงขึ้นเรื่อยๆ ในนาทีที่ชีวิตไม่คิดถึงสิ่งอื่นใดอีกแล้ว นอกจากนับจังหวะกระเด้าของแก่นกายฝังมุก บดขยี้เข้ามาหน่วงหนักจนน้ำหอยทะลัก
“โอ้วววว… ไม่ไหวแล้วจ้ะ… หมอขา”
แก้วสะบัดใบหน้าไปมา เม้มปากแน่น สองมือลูบไล้ลงมารั้งสะโพกของหมอซุ่น เกร็งจนก้นสอบเป็นริ้วกล้าม เร่งให้อัดกระแทกลำเอ็นเข้ามาแรงๆ เนื้อกับเนื้อสนิทแน่นเข้าด้วยกัน
“ขอกระแทกอีกนิด… ”
หมอซุ่นเหลือบมองไปที่เปลทารก โชคดีที่เสียงร้องเงียบลงแล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรมาขัดจังหวะ จึงตั้งหน้าตั้งตากระเด้าอย่างดุดัน
ตั่บๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
