โซ่รักในเงาใจ

สายโหด

หลังจากนั้นทั้งสองก็เข้าบริษัทตามที่ใบบุญต้องการ ตุลย์ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมเขาถึงต้องยอมทำตามเธอ ทั้งที่เขาจะตะเพิดเธอก็ได้ แต่เขากลับไม่ทำ ตอนนี้เขาต้องมานั่งทำงานและมีเธอเล่นโทรศัพท์นั่งเฝ้าเขาแบบนี้

มันเป็นภาพที่ไม่คุ้นตาเอาเสียเลย จากเด็กที่เขาอุปถัมภ์ ตอนนี้กลายเป็นคนมานั่งคุมเข้มเขายังกับผู้ต้องขังซะอย่างนั้น เขาก็บ้าทำตาม โดยไม่รู้ว่าทำไม แต่มันก็ดีเหมือนกันที่เป็นแบบนี้ เพราะเขานั่งมองตัวเลขในเอกสารแล้วเขาถึงกับเครียด นี่ตนเองปล่อยปละละเลยบริษัทขนาดนี้เลยเหรอ ถ้าปล่อยต่อมีหวังขาดทุนยับแน่ๆ

“มาทานข้าวได้แล้วค่ะ นี่เที่ยงแล้ว” เขาก้มหน้าก้มตาทำงาน จนลืมเวลารับประทานอาหาร ในขณะที่ผู้คุมประจำตัวเขาจัดโต๊ะอาหาร และอุ่นอาหารจนเรียบร้อยแล้ว เขายังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ เขาต้องละจากทุกอย่างเพราะเสียงเรียกของเธอ

“ยังไม่หิวเลย” ตุลย์เอ่ยออกมาตามจริง ที่ผ่านมาเขาใช้ชีวิตสำมะเลเทเมา เขาจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าวันสุดท้ายที่เขาทานอาหารครบสามมื้อมันคือวันไหน

“ไม่หิวก็ต้องกินค่ะ ทำร้ายร่างกายตัวเองจนเคยชิน วันไหนที่ร่างกายไม่ไหวแล้วป่วยติดเตียง ระวังจะไม่มีใครมาดูแลเอานะคะ” ใบบุญแขวะเขาเข้าให้ ยังไงเธอก็ต้องพยายามประคับประคองเขาก่อน เมื่อเขากลับมาใช้ชีวิตปกติได้โดยไม่มีบาดแผลใดๆ หลงเหลืออยู่ เธอถึงจะเดินออกจากชีวิตของเขาอย่างไม่ติดค้างอะไร เธอถือว่าตนเองได้ตอบแทนบุญคุณเขาแล้ว ที่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาส่งเสียเธอเป็นอย่างดี

“ทำไมโหดจัง ถามจริงที่ไปเรียนมานะ เรียนสาขาที่จบมาแล้วเป็นผู้คุมนักโทษเหรอ” ตุลย์เอ่ยถาม แต่ก็ยอมลุกมานั่งที่โต๊ะรับประทานอาหารดีๆ เพราะรู้ว่าเธอคงต้องทำอะไรสักอย่างถ้าเขาไม่ยอมรับประทานอาหารตามที่เธอต้องการ

“จบสาขาอะไรก็เป็นได้หรอก ขอแค่โหดเป็นพอ” ใบบุญตอบยียวนเขาที่ว่าแซะเธอ

“แต่เราก็โหดไปนะ จะให้ฉันหักดิบไม่กินเหล้าไม่กลัวฉันลงแดงตายเหรอ” ตุลย์เอ่ยถามหญิงสาวออกไป เพราะเขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าเขาติดเหล้า และอยากจะดื่มเหล้ามาก แต่เพราะหญิงสาวสั่งให้ทำงานและความยุ่งวุ่นวายของตัวเลข มันเลยทำให้เขาลดอาการอยากเหล้าไปได้ชั่วขณะ

“ไม่โหดหรอก ถ้าคุณตุยก็ดีนะ สมบัติของคุณจะได้ยกให้การกุศล ได้บุญแบบนี้เผื่อฟลุ๊คๆ คุณอาจจะได้ขึ้นสวรรค์เพราะผลบุญนี้ก็ได้นะ” ใบบุญเอ่ยยียวนเขา เขาบ่นว่าเธอโหด แต่ถ้าเธอไม่จริงจังขนาดนี้ เขาจะยอมเข้าออฟฟิศมาทำงานมั้ย แล้วเมื่อเช้าก็เห็นบ่นว่ามีปัญหาหลายอย่างเลยระหว่างที่เขาไม่เข้ามา