“ตกลงว่าเธอจะไปอยู่ที่กรุงเทพกับฉัน” เตชิตถามย้ำเพื่อความมั่นใจ
“ค่ะ” แม้ว่าจะเศร้า แต่น้ำเสียงที่ตอบกลับมามีความแน่วแน่อย่างมาก
“แล้วนี่จะจัดงานศพอีกกี่วันล่ะ” เตชิตไม่แน่ใจว่าป้าวรรณเสียชีวิตไปกี่วันแล้ว
“พรุ่งนี้ก็เผาแล้วค่ะ” เมื่อเอ่ยถึงผู้เป็นยาย ประกายตาที่เต็มไปด้วยความหวังก็หม่นลงอีกครั้ง
“เดี๋ยวคืนนี้ฉันเป็นเจ้าภาพให้แล้วกัน ไว้เสร็จงานป้าวรรณแล้วเราจะกลับกรุงเทพกันทันที” เตชิตเอ่ยด้วยความอาทร เขาอยากจะทำอะไรเพื่อป้าวรรณเป็นครั้งสุดท้าย
“ขอบคุณนะคะที่เมตตาเอม” เฌอเอมซาบซึ้งใจผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เธอไม่รู้ว่าเขากับยายของเธอรู้จักกันได้อย่างไร แต่ในนาทีที่เธอกำลังเหมือนจะจมดิ่งลงไปที่ก้นเหว เขาเป็นคนที่ฉุดมือของเธอขึ้นมาจากก้นเหวนั้น แม้ว่าเธอและเขาจะเรียกว่าเป็นคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกันก็ตาม
สี่ปีต่อมา...
ผู้หญิงที่เตชิตรับเข้ามาดูแลเมื่อสี่ปีก่อน ตอนนี้สวยสะพรั่งจนหาตัวจั
