“แล้วจะหนีไปเรื่อย ๆ เหรอ”
“เออว่ะ ยังไงก็เจอกันอยู่ดี”
“คิดซะว่าเราอยู่ในโลกขนานกับพวกนั้นแล้วกันนะมึง ทำเป็นมองไม่เห็นพวกเขาก็พอ”
แม้ต้องเผชิญกับสายตาเกลียดชัง คำพูดดูถูกดูแคลนในทุกย่างก้าวที่เดินอยู่ในโรงอาหาร
แต่ภรรยาก็ไม่สนใจ ได้อาหารที่ต้องการแล้วก็มานั่งกินที่โต๊ะหนึ่ง ส่วนหย่งหงส์แอบเครียดจนแทบไม่อยากจะอยู่ตรงนี้ พยายามชวนเพื่อนออกไปตลอด
“ถ้ามีผลไม้ขว้างมาล่ะ”
“ก็กินซะเลย” ขาดคำนั้น กล้วยหอมลอยลิ่วมาโดนหัวของภรรยา “โอ๊ย”
เสียงหัวเราะดังลั่น...ภรรยาพยายามใจเย็นแล้วหยิบกล้วยที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาปอกกินอย่างอร่อย
พวกนักเรียนที่แกล้งเธอถึงกับอึ้งไปเลย...
“ไอ้พวกสารเลวพวกนี้ แม่ง” หย่งหงส์โกรธแทนเพื่อนจนหน้าดำหน้าแดง
“เราอยู่ในโลกคู่ขนานไงมึง”
“เออ! ยัยนักเขียนจอมเพ้อเจ้อ ว่าแต่ ไปแอบคุยอะไรกับนายท๊อปที่หน้าห้องน้ำอ่ะ”
“ไม่ได้แอบซะหน่อย ตรงนั้นไม่ได้มีแค่เราสองคน แต่ม
