“ถ้าเธอไป...แล้วใครจะล้างจาน?”
เธอหน้าเหวอ “จะให้ฉันล้างจานให้?”
“คิดเท่าไหร่ล่ะ”
เธอขมวดคิ้ว จ้องหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ “บ้านนายคงรวยมากสินะ ที่บ้านคงมีคนใช้หลายคน งั้นทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ โดนไล่ออกจากบ้านรึไง?”
เขายิ้มมุมปาก แต่ดวงตาไม่ได้ยิ้มด้วยนะ มันเหมือนเขากำลังเตือนเธออยู่ “ยุ่งไรด้วย?”
“อะ...” จะหาว่าเธอเสือกสินะ งั้นเขาก็คิดถูกแล้ว “หรือว่าอยากมาอยู่ใกล้ใคร???”
เขาชะงักนิดหนอย “ไม่อยากได้เงินแล้วใช่มั้ย”
“อยากสิอยาก!” เธอรีบตอบ ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจ เพราะยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธออยู่แล้ว
“กินต่อสิ เดี๋ยวเส้นอืดนะ”
เขาวางตะเกียบลง “อิ่มแล้ว”
“อ้า...เหลืออีกตั้งเยอะ” เธอทำหน้าเสียดาย จ้องมองมาม่าในชามอย่างโหยหา แล้วท้องก็ร้องครืดคราดฟ้องว่าน้ำย่อยกำลังทำงานอย่างหนัก เธอก็เลยรีบกลบเกลื่อนด้วยการไอค๊อกแค๊ก
“ขอโทษที พูดมากไปหน่อย ก็เลยสำลักน้ำลาย”
เขายิ้มมุมปา
