“คุณหนู?” หญิงสาวขมวดคิ้ว แวบหนึ่งเธอหวนคิดถึงพันธิตราที่พูดแปลกๆ แถมยังยิ้มอย่างไม่น่าไว้ใจ แล้วดวงตาก็เบิกกว้าง รูม่านตาหดเกร็งเมื่อพอจะเข้าใจความหมายที่หล่อนพูดว่า
“หวังว่าคุณธีริญจะพบความสุขในเร็วๆ นี้เหมือนกันนะคะ”
พันธิตรากำลังยิ้มเยาะเธอนั่นเอง เพราะรู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าเธอจะต้องประสบกับความโหดร้ายด้วยน้ำมือของหล่อน ไม่คิดเลยว่าแผนที่ภิฌานวางไว้จะกลายเป็นช่องโหว่ให้พันธิตราตลบหลังเอาได้ มิน่าละหล่อนถึงยอมง่ายๆ ตอนที่ภิฌานเสนอไม่ให้เชิญคนนอกและสื่อ ทั้งที่ไม่ใช่วิสัยหล่อนเลย แต่เป็นเพราะหล่อนต้องการฉวยจังหวะที่ภิฌานตั้งใจจะพาเธอออกไป...
กำจัดเธอกับลูกให้สิ้นซาก!
ธีริญตัวชาวาบจนลมหายใจขาดห้วง หัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเรียบร้อยแล้ว สองมือที่สั่นเทาโอบกอดหน้าท้องไว้อย่างปกป้องหวงแหน ดวงตาจ้องเขม็งพวกมันไม่กะพริบ หากว่าคิดจะทำร้ายลูกเธอละก็ เธอยอมสู้ตาย แต่จะไม่ยอมให้พวกมันแตะต้องลูก
