ตอนที่ 1
1059 คำ
ตอนที่ 1
พรหมลิขิต
“แม่อยากได้หนูเรนนี่มาเป็นสะใภ้ แม่อยากอุ้มหลาน แม่ไม่รู้จะอยู่ได้ถึงเมื่อไร แม่อยากเห็นคิณเป็นฝั่งเป็นฝา”
“แต่ผมไม่ได้รักน้องนะครับ”
“อยู่ ๆ ไปก็รักกันเองนั่นแหละ ตอนนี้คิณเองก็ไม่มีใครไม่ใช่เหรอลูก”
“ไม่มีและไม่คิดจะมีครับ ผมยังไม่อยากแต่งงาน”
“เฮ้อ ! ปวดหัวจัง”
คนที่ถูกหว่านล้อมให้แต่งงานมองแม่อย่างรู้ทัน แม่ของเขาไม่ได้ป่วย แม่ไม่ได้เป็นอะไรเลย แต่ท่านกำลังทำให้เขารู้สึกผิด เพื่อเขาจะได้ตกปากรับคำแต่งงานกับยัยซาลาเปาเรนนี่
ใช่แหละ…ยัยนั่นคือซาลาเปา ภาพจำที่มีต่อเรนนี่ในวัย 12 ขวบคือ เด็กผู้หญิงตัวขาว ๆ หน้ากลม ๆ อ้วนป้อม เธอเป็นอะไรไปไม่ได้หรอก นอกจากซาลาเปา
“ไปหาหมอไหมครับ”
“หมอรักษาได้แค่กาย แต่คนจะรักษาใจแม่ได้ มีแค่ลูกชายคนเดียวของแม่เท่านั้น แต่งงานกับหนูเรนนี่เถอะนะคิณ”
อคิณถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาในวัย 28 ปี จบปริญญาโทจากอเมริกา และเป็นถึงรองประธานบริษัทเครื่องดื่มหลายชนิด และในอนาคตอันใกล้ก็จะได้ขึ้นนั่งตำแหน่งท่านประธานบริษัทแทนคุณพ่อแล้ว แต่เขากำลังถูกแม่ขอร้องแกมบังคับให้แต่งงานกับผู้หญิงที่แม่หมั้นหมายให้เขา ในตอนที่เขาอายุ 18 ปี ส่วนยัยซาลาเปานั่นอายุ 12 ขวบ
ใจก็อยากจะปฏิเสธออกไปแบบเด็ดขาด แต่ก็กลัวแม่จะน้อยอกน้อยใจ กลัวท่านคิดมาก และแน่นอนว่า แม่ไม่มีทางหยุดพูดถึงเรื่องนี้แน่นอน จนกว่าเขาจะรับปากท่าน
“ทางนั้นเขาไม่มีผัวไปแล้วหรือครับ คุณแม่ไปสืบดูหรือยัง”
“ไม่มี ๆ หนูเรนนี่รอลูกคนเดียว นี่น้องก็เรียนจบปอตรีแล้วนะลูก เพิ่งบินกลับมาจากอังกฤษเดือนที่แล้ว”
อคิณถอนหายใจแรงอีกครั้ง
“ถ้าผมไม่แต่ง…”
“แม่ก็จะไปว่าอะไรได้ ก็แล้วแต่คิณแหละ แม่เลี้ยงลูกได้แต่ตัว ชีวิตเป็นของลูก แม่จะไปบังคับลูกได้ยังไง แม่เข้าใจ ฮื้อ ! ปวดหัวจัง ไม่รู้จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน เฮ้อ !”
ทั้งเสียงทั้งแอกติงของแม่ทำให้อคิณเพลียใจ
“แม่อยากให้คิณไปเจอน้องก่อน แล้วค่อยให้คำตอบกับแม่อีกทีก็ได้ว่า จะแต่งหรือไม่แต่ง”
“ถ้าไปเจอหน้าแล้ว ไม่แต่งก็ได้...ใช่ไหมครับ”
คุณประภากลอกตาไปมาอย่างครุ่นคิด เพราะกลัวว่า ถ้าพูดอะไรผิดไปแล้วจะเสียแผน
“ถ้าคิณได้เห็นหน้าน้อง ได้คุยกับน้อง แม่มั่นใจว่า ลูกจะต้องชอบน้อง และอยากแต่งงานกับน้องแน่นอน”
“งั้นก็นัดวันมาเลยครับ”
อคิณบอกแล้วลุกขึ้นจากโซฟา วันนี้เขามีประชุมเช้า เขาต้องรีบไปบริษัท แต่เพราะแม่มาดักเจอเขาที่ห้องรับแขก ตอนที่เขาเดินลงมาจากห้อง เขาก็เลยต้องหยุดคุยกับท่านก่อน
อคิณเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ผู้เป็นแม่ก็รีบบอกว่า
“วันนี้ หกโมงเย็น ที่ร้านประจำของครอบครัวเรา”
อคิณชะงัก เขาหันกลับไปมองหน้ามารดา พอเห็นสีหน้าและแววตาของท่าน เขาก็รู้ได้ในทันทีว่า เขาติดกับท่านเสียแล้ว
“แล้วเจอกันนะจ๊ะลูกชาย ไปทำงานเถอะ ไปได้แล้ว”
คุณประภาโบกมือไล่ลูกชาย และยิ้มอย่างผู้ชนะ
อคิณถอนหายใจแรง เขาหมุนตัวกลับเดินไปยังประตูบ้าน เขาต้องรีบไปประชุมก่อน ส่วนเรื่องลูกสาวของเพื่อนคุณแม่ เอาไว้เย็นนี้ค่อยคิดหาทางออกก็แล้วกัน
เพราะออกจากบ้านช้าไปนิด ทำให้อคิณต้องเผชิญกับการจราจรที่ติดขัดบนท้องถนน กว่าจะถึงบริษัทก็ใกล้เวลาเข้าประชุมเต็มที เขาจอดรถไว้ที่จอดรถประจำตำแหน่ง และเดินเข้าตึกทางประตูหลัง เพื่อจะเดินไปขึ้นลิฟต์
เพราะเลยเวลาเข้างานมาเกือบยี่สิบนาทีแล้ว พนักงานที่ชั้นหนึ่งจึงแทบไม่มีเลย อคิณจึงขึ้นลิฟต์ตัวแรกที่เลื่อนลงมาชั้นหนึ่งพอดี โดยไม่ได้เดินไปขึ้นลิฟต์สำหรับผู้บริหารที่อยู่ด้านในสุด
เมื่อก้าวเข้าไปยืนในลิฟต์ กดหมายเลขชั้น 32 และกำลังจะกดปิดประตูลิฟต์ เขาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งหอบเอกสารวิ่งมาแต่ไกล
“รอด้วยค่ะ”
อคิณกดปุ่มเปิดประตูค้างเพื่อรอเธอ เมื่อหญิงสาวเข้ามาในลิฟต์แล้ว เขาจึงกดปิดประตูลิฟต์ แล้วถามเธอว่า
“ชั้นไหนครับ”
“ชั้น…เอ่อ…” คนที่เพิ่งมาตึกนี้ครั้งแรกจำไม่ได้แล้วว่า ฝ่ายบุคคลอยู่ชั้นไหน
“มาสมัครงานใช่ไหม” เขาเห็นว่าเธอติดบัตรผู้มาติดต่อตรงอกเสื้อด้านซ้าย จึงเดาเอาว่า เธอน่าจะมาสมัครงาน
“ค่ะ”
“ฝ่ายบุคคลชั้นยี่สิบสี่” เขาบอกพลางกดปุ่มตัวเลข 24
“ขอบคุณค่ะ”
ทั้งลิฟต์มีผู้โดยสารอยู่สองคน เมื่อจบบทสนทนาแล้ว ต่างคนต่างยืนเงียบอยู่ครู่หนึ่ง คนที่เข้าลิฟต์มาก่อนก็หันไปหาคนที่ยืนตัวลีบอยู่มุมลิฟต์แล้วทักว่า
“กระดุมเสื้อคุณหลุด”
คนถูกทักรีบก้มมองหน้าอกตัวเองด้วยความตกใจ เธอรีบหันหน้าเข้ามุม หันหลังให้คนแปลกหน้า หนีบแฟ้มเอกสารไว้ที่รักแร้ และยกมือขึ้นเพื่อจะติดกระดุมเสื้อ
แต่…กระดุมหลุดหายไปไหนแล้ว
คนตัวเล็กใจหายวาบ เธอขยุ้มคอเสื้อไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง และก้มมองหากระดุมบนพื้น แต่ก็ไม่มี มองหาจนตาแทบถลนก็ไม่เจอ
“กระดุมหายเหรอ”
“ค่ะ” เธอตอบเสียงเบาแผ่ว ไม่มั่นใจเลย ไม่กล้าเงยหน้ามองเขาด้วย ในขณะที่เธอเอาแต่ก้มหน้า อยู่ดี ๆ เสื้อสูทตัวใหญ่ก็คลุมลงบนบ่า หญิงสาวตกใจ แต่ยังไม่ทันมองหน้าเจ้าของเสื้อสูทให้ชัด ๆ เขาก็บอกกับเธอว่า
“ผมให้ยืม แล้วค่อยเอามาคืน ถึงชั้นยี่สิบสี่แล้ว ออกไปสิ”
“เอ่อ…ค่ะ”
- ผู้เขียน
