พอเรนนี่สวมเสื้อคลุมเสร็จ อคิณก็อุ้มน้องขึ้นจากเตียง เขาพาเธอเดินไปที่โต๊ะอาหาร ซึ่งตั้งอยู่ติดประตูกระจกบานเลื่อนตรงระเบียง เขาวางน้องลงอย่างระมัดระวัง
อคิณปิดเครื่องปรับอากาศ และเลื่อนประตูกระจกเปิดออกกว้าง อากาศยามเช้าเย็นสบาย ได้ยินเสียงน้ำไหล เสียงนกร้อง มีแสงแดดอบอุ่น คนเพิ่งตื่นสูดลมหายใจลึกอย่างสดชื่น
อคิณนั่งลงที่เก้าอี้ข้างน้อง เขาจัดแจงเลื่อนอาหารมาตรงหน้าเธอ
“กินเยอะ ๆ นะครับ จะได้มีแรงสู้กับพี่อีกตั้งสองคืน”
“พี่คิณไม่คิดจะพาเรนนี่ออกไปเที่ยวไหนเหรอคะ”
“ไม่ล่ะครับ พี่กลัวเรนนี่เหนื่อย”
“แต่เรนนี่คิดว่า การอยู่กับพี่คิณในห้อง น่าจะเหนื่อยกว่าการออกไปเที่ยวข้างนอกนะคะ”
อคิณไม่เถียงน้อง เขาอมยิ้ม และนั่งเงียบ
คนที่สูบแรงน้องทั้งคืนทำดีไถ่โทษด้วยการดูแลน้องเป็นอย่างดี หลังจากเธอรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เขาก็อุ้มเธอไปส่งในห้องน้ำ ให้เวลาส่วนตัวกับเธอ โดยไม่ก่อกวน
พอ
