พจน์คิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องบอกความจริง
“อ้าว...ออกไปอยู่ไหนครับปู่...แต่งงานแต่งการมีครอบครัวไปแล้วหรือยัง?”
พยัคฆ์ถาม
“ยังไม่ได้แต่งงาน...ตอนนี้หนูขวัญไปอยู่สุโขทัย ปู่ให้ไปอยู่บ้านที่ปู่เคยซื้อไว้”
“แล้วทำไมต้องไปอยู่ที่นั่นล่ะครับ?”
พยัคฆ์เริ่มสงสัย
“ขวัญไปเลี้ยงเด็ก...”
ปู่พจน์ค่อยๆ เฉลย
“เด็กที่ไหนครับ?”
“หลานปู่”
“อ๋อ...ขวัญไปเป็นพี่เลี้ยงเด็ก”
พยัคฆ์เข้าใจว่าอย่างนั้น
“ขวัญเลี้ยงหลานปู่...อ้อ...ต้องเรียกว่าเหลนสินะ ตอนนี้ปู่มีเหลนอายุได้ขวบนึงแล้ว กำลังน่ารักน่าชังเชียว”
ไม่ทันที่ปู่พจน์จะได้พูดอะไรต่อ พยัคฆ์ก็ชิงตัดสายไปก่อนเพราะมีสายด่วนจากพ่อตาโทรแทรกเข้ามาพอดี
“ปู่ครับเดี๋ยวผมโทรกลับ”
“เออ...ไม่มีอะไรแล้ว...ทำงานของแกไปเถอะ”
“อาทิตย์หน้าเจอกันที่เมืองไทยครับ...ผมคิดถึงปู่นะครับ”
บอกแล้วพยัคฆ์ก็ตัดสาย
เสียงของปู่ทำให้เขารู้สึกคิดถึงเมืองไทย หลังจากยุ่งอยู่กั
