เห็นภาพใบหน้าของพีรพงษ์รางๆ ก่อนจะสลับมาเป็นภาพใบหน้าเบลอๆ ของวายุ เหมือนภาพหลอน ซ้อนทับกันเข้ามาซ้ำๆ
ครั้นแล้วสติสัมปชัญญะของหล่อนก็หลุดลอยไป พร้อมกับร่างที่ถูกประคองให้เอนราบลงนอนบนโซฟา
“เสร็จกู”
พีรพงษ์หัวเราะหึๆ ยกฝ่ามือทั้งสองข้างขึ้นถูกัน นึกกลัดมันในอารมณ์ วันนี้จะเสียบให้จมดุ้น
“พี่พีร์...นี่พี่ต้องใช้วิธีสกปรกกับยัยขวัญถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”
จู่ๆ วายุก็โพล่งออกมาเพราะรู้สึกผิด ทว่าพีรพงษ์กลับไม่รู้สึกเช่นนั้น
“มาเป็นคนดีอะไรตอนนี้วะ...ไอ้ห่า...มึงเป็นคนใส่ยาในแก้วเองแท้ๆ”
พีรพงษ์ว่า
วายุถึงกับสะอึก รู้สึกราวกับว่าพี่ชายต่างมารดากำลังโยนความผิดมาไว้ที่ตนคนเดียว
“พูดงี้ได้ไง”
วายุไม่พอใจ
“อ้าว...ก็มันจริงมั้ยวะ มึงเป็นคนใส่ยาในแก้วนี่หว่า”
“แต่มันเป็นความคิดของพี่พีร์นะ...พี่พีร์เป็นคนเริ่ม เป็นคนวางแผน”
“เฮ้ย! มึงจะมาเถียงทำส้นตีนอะไรตอนนี้วะไอ้วา โอกาสแบบนี้กูหามาน
