“อ้าว... มาตีพี่ทำไม คิดอะไรอยู่สาวน้อย”
ชายหนุ่มเลิกคิ้วแสร้งถาม
“พี่ดลไม่คิดเหรอคะ อุ๊บ!”
เธอหยุดทุบเขาก่อนเอ่ยถามแล้วต้องรีบยกมือปิดปากตัวเองเพราะเผลอเปิดเผยความในใจออกไป
“คิด”
“อ้าว... พี่ดลบ้า ไม่พูดด้วยแล้ว”
“ไม่พูดแต่กิน พี่หิวจนตาลายแล้วนะ”
ดลรวีรวบร่างอรชรมาสวมกอดรั้งมานั่งบนตักที่โต๊ะใกล้ๆ ระเบียงด้านนอก
“กินสิคะ”
“น่ากินจัง” เขาชมข้าวผัดแต่จมูกโด่งชนแก้มนวลไม่หยุด
“กินด้วยกันสิ”
“ปล่อยก่อนสิคะ” เธอบอกพร้อมทั้งมองข้าวผัดหอมกรุ่นอีกจาน แต่เขาไม่ยอมปล่อย
“อ้าปาก เดี๋ยวป้อนให้”
ดลรวีตักข้าวผัดกลิ่นหอมอร่อยที่หญิงสาวทำมาให้เขาทาน... หลังจากที่ลุกจากเตียงเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วเพราะต่างทนความหิวไม่ไหว
“อ้าย... พี่ดล ขี้โกง”
พิรันดาอ้าปากรับข้าวผัดอย่างเคลิบเคลิ้มชอบใจที่ชายหนุ่มเอาอกเอาใจด้วยการตักอาหารป้อนให้ แต่ที่ไหนได้ เขาเอาไปทานเสียเอง ยั่วให้อยากกินแล้วเอ
