“มันดีมากเลยค่ะคุณดล คือว่าหนูเป็นแค่แม่บ้าน ไม่สมควรขึ้นมาอยู่บนนี้ด้วยซ้ำค่ะ”
“เหรอ” ดลรวีหันกลับมามองสาวน้อยตรงหน้า กระตุกยิ้มเล็กน้อยอย่างที่เธอไม่เข้าใจ
“ค่ะ” พิรันดารู้สึกแปลกๆ เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำเลยสักนิด เหมือนเขาจะรู้อะไรหลายอย่าง หรืออยากพูดอะไรหลายอย่างแต่ไม่พูดเท่านั้น
“เตียงนี่นิ่มพอหรือยัง” ดลรวีเดินไปทรุดนั่งบนเตียงกว้าง หันมามองหญิงสาวนิ่งๆ พิรันดายืนเก้อๆ กังๆ แทบทำอันใดไม่ถูกเมื่อสบสายตาคมๆ นั้น
“นิ่มมากค่ะ”
“ชอบก็ดีแล้ว มานั่งตรงนี้สิ” ดลรวีตบมือบนที่นอนข้างๆ ตัว หญิงสาวจำต้องเดินไปทรุดนั่งใกล้ๆ
“อุ๊ย!” เธอตกใจเล็กน้อยเมื่อโดนเขาสวมกอดแนบอก ยินยอมให้เขากอดแต่โดยดี
“จะอยู่ที่นี่อีกนานไหม” ดลรวีกดคางสางบนกลุ่มผมนุ่มสลวย
“คะ? เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะคะ” พิรันดาถามกลับด้วยความงุนงง
“เรียกพี่ดลสิ ฉันอนุญาตให้เธอเรียกได้” ดลรวีกล่าวอนุญาต
“แต่หนูเป็นเพียงแม่...”
