“อร่อยเหลือเกิน” เขาเลียริมฝีปากไปมา เธอไม่รู้ว่าแยมหรือว่าอะไรกันแน่ที่เขาบอกว่าอร่อย สายตาของเขาทำให้เธออายเกินกว่าจะกล้าถามได้
ดลรวีปลดขาหญิงสาวลงจากบ่ากว้าง ส่งสายตามีความหมายไปยังร่างน้อยที่ยังหอบตาปรือ
“น้องดาอยากกินอะไรครับ ยังไม่ตอบพี่เลย”
ชายหนุ่มถามซ้ำด้วยน้ำเสียงทุ้มหวาน พิรันดาช้อนสายตามองอายๆ ก่อนจะโอบกอดรอบคอหนาให้เขาอุ้มออกจากห้องครัว
“อยากกินไวน์ค่ะ”
คนอยากเมาบอก แต่ไม่รู้อยากเมารักหรือเมารสสวาทกันแน่ดลรวีตอบสนองความต้องการไม่อิดออด เพราะเขาอยากปลดปล่อยความทรมานนี้เสียเหลือเกิน
ร่างบอบบางนั่งขดตัวที่โซฟานุ่มเนื้อดี แหงนเงยใบหน้ามองเขาตาปรือ ดลรวีเทไวน์จากขวดให้ไหลลงจากอกกว้างอย่างเชื่องช้า ไปบรรจบที่ส่วนปลายของความแข็งแกร่งกลางลำตัว
พิรันดาใช้มือน้อยกอบกุมตัวตนแข็งร้อนเอาไว้ แล้วก้มลงดูดดื่มกลืนกินไวน์แสนอร่อยรสชาติล้ำลึกซึ่งผสมกับกลิ่นหอมของเรือนกายบุรุษที่มีรสชา
