เวลาผ่านไปหลายเดือน
ไลลาทำงานอยู่ที่บริษัทของเจย์เลอร์ ต่างคนต่างแยกย้ายกันทำงานของตัวเอง จะกลับมาเจอกันก็ตอนเลิกงานเท่านั้น ไลลาเริ่มสนุกมีความสุขกับการใช้ชีวิตแบบนี้แล้ว เพราะเธอไม่ต้องคอยระแวงกลัวนั่นกลัวนี่ เรื่องพ่อของเธอเองก็ไม่รู้ข่าวคราวอีกเลยหลังจากที่เธอถูกทำร้ายจนเข้าโรงพยาบาลวันนั้น
ตอนนี้เขาอาจจะกำลังมีความสุขดีก็ได้ หรือถ้าไม่มี..ก็คงเป็นสิ่งที่เขาเลือกเอง เลือกแล้วก็ต้องยอมรับให้ได้เท่านั้น
"จะไปเที่ยวไหน?" เจย์เลอร์ถาม
"เที่ยวห้างค่ะ เดี๋ยวไลลาซื้อขนมมาฝากนะคะ"
"ฉันไม่ใช่เด็กไลลา"
"แล้วมันต่างกันตรงไหนคะ พ่อหนุ่มขี้อ้อน" มือนุ่มจับที่แก้มของคนตรงหน้าแล้วบิดไปมาเบาๆ ทำเหมือนเด็ก
"เธอนี่มันลูบคมเก่งจริงๆ นะ"
เจย์เลอร์พูดพึมพำ ที่บอกว่าสิ่งที่ไลลาทำไม่มีใครกล้าทำกับเขานั่นเรื่องจริงนะ นับวันเธอยิ่งทำเหมือนกับว่าเขาเป็นเด็ก การกระทำของเธอที่ทำกับเขาเหมือนแม่กับ
